Ёсць у беларускай літаратуры асобы, лёс якіх прыцягвае ўвагу даследчыкаў ўжо не адно дзесяцігоддзе. У іх ліку - славуты сын зямлі беларускай Максім Багдановіч. Яшчэ у раннім дзяцінстве яго разлучылі з радзімай, куды ён ірваўся ўсім сэрцам, але змог вярнуцца толькі ў канцы жыцця. Сёння ў сталіцы ёсць адразу два музея: Першы – у Траецкім, дзе нарадзіўся Максім Багдановіч, і на Рабкораўскай вулiцы горада Мiнска, дзе ён правёў некалькі апошніх месяцаў свайго жыцця.
Максім Багдановіч вымушаны быў доўгі час жыць у глыбіні Расійскай імперыі. Але гэта не перашкодзіла яму горача палюбіць і самастойна вывучыць беларускую мову.
Ужо тады Максім Багдановіч адрозніваўся сваёй бунтарскай натурай. А таму пры пераездзе з Ніжняга Ноўгарада ў Яраслаўль, паступіць у гімназію яму было не так ужо лёгка.
Ужо тут у Яраслаўлі ў жыцці Максіма Багдановіча адбудзецца важная падзея. Паэт сустрэне сваю галоўную музу - Ганну Какуеву, якой пазней прысвеціць свой знакаміты раманс «Зорка Венера». Менавіта ён ужо некалькі дзесяцігоддзяў з'яўляецца гімнам рамантыкаў, народжаных пад зоркай Багдановіча.
Любоўныя пакуты толькі паўплывала на яго пісаць яшчэ больш. А таму ўжо ў 1914 годзе быў надрукаваны галоўны і адзіны зборнік твораў Максіма Багдановіча «Вянок». А яшчэ праз два гады ажыццявілася даўняя мара. Ён вярнуўся ў родны Мінск.
Нягледзячы на тое, што Максім Богдавновіч быў ужо цяжка хворы, ён вельмі шмат працаваў і не пераставаў пісаць. Аднак нядоўга, на жаль, ужо ў 1917 годзе ён вымушаны будзе з'ехаць у Ялту на лячэнне, так і не здейсніўшы яшчэ адну мару.
«Па-над белым пухам вішань », «Вераніка», « Слуцкія ткачыхі »... Ужо сёння вершы Багдановіча – ведаюць не толькі ў Беларусі, але і далёка за яе межамі.
